คำตอบที่ 471
***ความในใจ***แล้วผมก็ลงไปเป็นคันแรกครับตามที่ตั้งใจไว้พร้อมกับลูกทีมรวม4คันมอเตอร์ไซค์ของช่างตั้มอีกคัน แล้วเราจะเริ่มสำรวจเส้นทางกันเลยรอช้าไม่ได้ เวลาทุกนาทีมีค่าสำหรับผมมาก (ตอนนั้นยอมรับว่าคิดมากเหมือนกันครับ)แต่ก็ต้องเดินหน้าอย่างเดียว////ผมกลัวเจอครับ///ที่กลัวนั้นไม่ใช่ความยากของเส็นทางนะครับ แต่สิ่งที่กลัวก็คือ ชนกลุ่มน้อยที่ติดอาวุธ(ลาวฝ่ายซ้าย)เขาอาจไม่คุยกับเราหรือไม่ให้โอกาสให้เราคุยเลย ไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากเป็นในผืนแผ่นดินไทยจะไม่มีความรู้สึกเช่นนี้เลยแม้แต่น้อย สภาพมันเป็นป่าสนสลับป่าไม้นาๆชนิด อึมครึมตลอดประกอบกับฟ้าปิดไม่มีแสงอาทิตย์ให้เห็น ผมกับน้องที่ไปด้วย(หมอแขก)นำไปเป็นคันแรกและให้ลูกทีมตามหลังผมมาและให้ดูแลรถของช่างตั้มด้วย(มอไซค์)หากจำเป็นให้ยกขึ้นท้าย106ได้เลย
