คำตอบที่ 6
กวีเก่าแก่กว่าพันปี บทหนึ่ง ทำให้ผมหลับตา
พร้อมกับจินตนาการ ฝันไปถึงดินแดนแห่งเทพนิยาย
ในห้วงของภวังค์ สายลมแผ่วๆปะทะบนใบหน้า
ผมลืมตาขึ้นมา แทบไม่น่าเชื่อ
ว่าภาพในบทกวี มันคงมีอยู่จริงบนโลกใบนี้
ขุนเขายะเยือก เต็มไปด้วยทัศนียภาพอันประหลาดล้ำ
ผู้คนที่ขึ้นมา ล้วนรู้สึกหวาดหวั่น
เมื่อจันทร์ทอแสง ผิวน้ำก็เปล่งประกายระยิบระยับ
เมื่อสายลมพัดผ่าน ใบไม้ใบหญ้าก็เกรียวไหว
เกล็ดหิมะ ดังดอกบ๊วยประดับอยู่บนกิ่งก้านเปล่าเปลือย
เมฆหมอก แทนที่พุ่มใบของต้นไม้โกร๋น
เมื่อสายฝนโปรยปราย ทั่วทั้งหุบเขาก็แวววับสุกใส
ในเมื่อยามอากาศสดใสเท่านั้นที่ท่านอาจปีนป่ายมาถึง
กวีโดย ฮั่น ซาน
แก้ไขเมื่อ : 29/9/2554 22:44:49
ขอบคุณครับ 
