สวัสดีปีใหม่ที่ตะนาวศรี

คำตอบที่ 65
ตำนานคาวบอย
« เมื่อ: กรกฎาคม 19, 2010, 11:26:35 am »

--------------------------------------------------------------------------------

ายไโลกรู้จักคาวบอยผ่านทางแผ่นฟิล์มของฮอลลีวู้ดตั้งแต่สมัยยังเป็นหนังเงียบ เสน่ห์ของคาวบอยอยู่ที่ความเป็นนักสู้ผู้กล้า ทั้งกับธรรมชาติที่เกรี้ยวกราดและความอยุติธรรมที่มนุษย์กดขี่กันเอง คาวบอยจึงเป็นตำนานหน้าหนึ่งของประวัติศาสตร์สหรัฐอเมริกา
มันเริ่มมาตั้งแต่การอพยพโยกย้ปปักหลักตั้งต้นชีวิตใหม่ หลีกไปให้พ้นทางจากการปกครองที่กดขี่ สู่อีกซีกโลกที่อยู่ห่างไกลโลกแห่งเสรีภาพของเสรีชน ซึ่งใฝ่ฝันการปกครองตนเอง ทว่าแผ่นดินใหม่นั้นกว้างใหญ่ไพศาลสุดจะพรรณานัก ธรรมชาติดิบมีให้เห็นรอบด้านทุกสิ่งทุกอย่าง ต้องเริ่มต้นใหม่หมด เริ่มตั้งแต่สัตว์เลี้ยงไว้ใช้งานและเพื่อบริโภค ม้าจำเป็นต้องมีไว้เพื่อการเพาะปลูกและกินเป็นอาหาร เมื่อผู้อพยพมาตั้งหลักมีมากขึ้น ม้าก็เริ่มไม่เพียงพอกับความต้องการ จึงมีการจับม้าป่ามาฝึกไว้ใช้งาน และด้วยเหตุผลเดียวกันก็มีการเพาะเลี้ยงวัวเพื่อการรองรับการบริโภคของผู้ที่นับวันก็จะเพิ่มขึ้นทุกที
การเลี้ยงวัวในทุ่งกว้างโดยมีม้าเป็นเครื่องทุ่นแรงในการต้อนไปกินน้ำกินหญ้าและต้อนไปขาย วัวฝูงหนึ่งๆ มีเป็นร้อยๆ ตัว การต้อนไปขายก็ไม่ใช่วันสองวัน แต่เป็นหลายสัปดาห์ และยิ่งฝูงใหญ่ก็ยิ่งต้องใช้คนและม้ามากตามไปด้วย คนที่กรำอยู่บนหลังม้าครึ่งค่อนวันนานนับสัปดาห์นับเดือน ฝ่าร้อน-หนาว-พายุฝน-พายุลูกเห็บ-พายุหิมะ และทรายดูด (พายุทราย) ผจญทั้งสัตว์ แมลงมีพิษและสัตว์นักล่านานัปการ คนพันธุ์นี้ย่อมต้องมีความน่าสนใจอยู่ไม่น้อยพวกเขาต่างมีรูปแบบการดำเนินชีวิตที่เป็นวิธีของพวกเขาเอง ตั้งแต่เสื้อผ้า เครื่องแต่งกายจากหัวจรดเท้า ซึ่งล้วนมีประโยชน์ในการใช้สอยทั้งสิ้น แต่เมื่อถูกนำมาปรุงแต่งสร้างเป็นหนัง ผู้ดูที่ชื่นชอบต่างอยากเป็นคาวบอยบ้าง แม้เพียงลอกเลียนให้ดูละม้ายคล้ายก็ยังดี

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 171.4.74.89 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:04 IP : 171.4.74.89

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8121

คำตอบที่ 66
ต้นกำเนิดคาวบอย
ความมีชื่อเสียงของคาวบอยที่รู้จักกันดี ที่จริงแล้วการก่อกำเนิดพูดได้เต็มปากว่า ควรเป็นหนี้บุญคุณคนเม็กซิโกที่อยู่ติดกันทางตอนใต้ลงไป เพราะคนอเมริกันเอาอย่างมาจากแหล่งเดิมของคนเม็กซิกันที่ได้รับความรู้ถ่ายทอดมาจากคนสเปนอีกทีหนึ่ง คาวบอยอเมริกันเอาแบบอย่างมาแทบจะทุกอย่างตั้งแต่การทำมาหากินด้วยการปศุสัตว์ วิธีการทำงาน การเรียกชื่อเครื่องมือ เครื่องใช้ การแต่งตัว มีแต่ความลือลั่นของทั้งด้านดี และไม่ดีที่เคียงคู่กันมากับความเติบใหญ่ของอเมริกันเท่านั่นที่พวกเหล่าคาวบอยสร้างขึ้นมาเอง
อานม้า เครื่องม้าทั้งหลาย บ่วงบาศ สเปอร์ และเครื่องใช้พิเศษจำเพาะ ก็ไม่ได้คิดออกแบบทำเอง ล้วนแต่รับมาจากคนเม็กซิกันที่ใช้อยู่ทางตอนล่างของแม่น้ำรีโอกรังด์หลายชั่วคนมาแล้ว รวมไปถึงการขี่ม้าไล่ต้อนวัว การขว้างบ่วงบาศ จับม้าจับวัวมาตีตราเป็นของ “นำเข้า” มาจากเม็กซิโกทั้งสิ้น เป็นที่แน่ชัดตามประวัติศาสตร์ว่า ชาวทวีปอเมริกาดั้งเดิมเพิ่งจะพบเป็นและได้รู้จักม้าเป็นครั้งแรก ถ้าเมื่อชาวสเปนเอาเข้ามาขี่ ที่เป็นเช่นนั้นเพราะเกิดการเปลี่ยนแปลงทางธรณีวิทยาหรือดินฟ้าอากาศในยุคน้ำแข็ง ว่ากันว่าทำให้ม้าพื้นเมืองยุคก่อนประวัติศาสตร์สูญพันธุ์ มีม้าและวัวเพียงไม่กี่ตัวที่มาจากยุโรป ต่อมาก็ออกลูกหลานกระจายพันธุ์ออกไป กระจายอยู่ทั่วไปตามทุ่งหญ้ากว้าง เฉพาะม้าศึกและม้าใช้งานที่ทหารสเปนเข้ามาหนแรกเพียง 15 ตัว เอกสารบางชิ้นว่า 16 ตัว และวัวพันธุ์อันดาลูเชี่ยนเขายาวไม่กี่ตัว มันแพร่พันธุ์เป็นล้านๆ ในช่วงเกือบ 300 ปีต่อมา
เพื่อความเข้าใจถึงความเป็นมาและการแพร่หลายของสัตว์พวกนี้ ต้องย้อนไปเมื่อปี ค.ศ.1591 คนสเปนแห่ไปตั้งรกรากที่นั้นที่ถือว่าเป็นโลกใหม่ บ้างก็อพยพย้ายถิ่นขึ้นเหนือสู่ดินแดนอเมริกา โดยต้อนฝูงปศุสัตว์ไปด้วย จนเวลาผ่านไปราว 300 ปี หลังจากคนพวกนี้ย้ายข้ามถิ่นแม่น้ำรีโอกรังด์ขึ้นเหนือมาตั้งรกรากในภาคตะวันตกเฉียงใต้ของอเมริกาอันเป็นเท็กซัสทุกวันนี้
ยุคนั้นสัตว์เลี้ยวพวกนี้ไม่ค่อยมีค่า เพราะไม่รู้จะเอาไปขายให้ใครที่ไหน เนื่องจากไม่มีตลาด นานๆ อาจจะมีคนมาเลือกซื้อไว้ใช้งานตัวหรือสองตัว วัวก็เอาไปทำอาหารบ้าง ในขณะที่ทั้งม้าและวัวแพร่ลูกหลานออกมามากมายก็เลยกระจัดกระจายในทุ่งโล่ง เนื่องจากแตกฝูงออกไปก็เลยถูกเรียกว่าเป็นม้าป่า, วัวป่า แต่แท้จริงแล้วมันก็คือ ม้าเลี้ยง, วัวเลี้ยง นั่นเอง
ม้าป่าพวกนี้แหละที่ชาวอินเดียนแดงจับมาปราบพยศใช้งานและเรียกม้าพวกนี้ว่า “อินเดียนโพนี่” หรือม้าแกลบพวกเจ้าของฝูงสัตว์ในยุคต้นๆ ได้สร้างธรรมเนียมไว้ คือ การเฉือนหนังม้าและวัว หรือเอาเหล็กเผาไฟจี้เป็นเครื่องหมายแสดงความเป็นเจ้าของ
ตอนนั้นในช่วงที่มีความเป็นมาดังกล่าว “ตะวันตกก็ยังไม่เกิด และในแถบตะวันตกเฉียงใต้ของเท็กซัส ส่วนมากเป็นเม็กซิกัน จนกระทั่งถึงยุค “มุ่งตะวันตก” ที่เกิดขึ้นเมื่อปี 1821 นับแต่นั้นนักบุกเบิกเริ่มทยอยเข้ามายังเท็กซัสมากขึ้น ส่วนใหญ่มาจากทางตะวันออกถิ่นที่ไม่ค่อยมีแม่น้ำลำธารมีทั้งคนเชื้อสายสก็อตและอังกฤษ เชื้อชาติอื่นๆ และคนอเมริกันในเขตที่ยังเป็นอาณานิคมอังกฤษ
พอไปเจอทำเลทำไร่ปศุสัตว์ก็จับจองตั้งรกราก และได้เรียนรู้วิชาต่างๆ จากคนเจ้าถิ่นไม่ว่าจะเป็นการเลี้ยงปศุสัตว์ การปราบม้าพยศฝึกขับรถม้า และอื่นๆ และปัจจัยที่สำคัญที่ทำให้คนเหล่านี้มากมายตั้งหลักได้คือ เหล็กตีตราวัวและม้า เพราะเจอม้าเจอวัวที่ไม่มีตราก็จับมาตีตราเป็นของตัวเองจนทำให้มีวัวมีม้ามากมายในปศุสัตว์ของตนเอง แต่เมื่อมีมากก็ย่อมมีภาระมาก และจะขายตลาดก็ไกลในที่สุดก็ปล่อยเลยตามเลยด้วยความท้อแท้เป็นอย่างนี้อยู่หลายปี จนกระทั่งยุคตลาดซื้อขายวัวเฟื่องฟู

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 171.4.74.89 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:05 IP : 171.4.74.89

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8122

คำตอบที่ 69
คาวบอยเท็กซัส
คนอเมริกันยุคนี้มีมากมายที่คิดว่าคาวบอยในชีวิตจริงอาจจะโลดโผนน้อยกว่าใน นิยายหรือภาพยนตร์ ไม่ว่าจะเรื่องความเป็นอยู่ การทำงานประจำวันทำงานเหงื่อโทรมกายท่ามกลางแสดแดดร้อนตับแล่บ 110 องศาในแอริโซนาหรือหนาวเย็นเสียดกระดูกลบ 40 องศาในมอนทานา

ถึงอย่างไรก็ดี ตามตำนานที่เล่าขานสืบต่อกันมากับความเป็นจริงที่ประจักษ์มีหลักฐานเป็น เอกสารมากมาย ความเพ้อฝันจินตนาการอาจมีเกินเลยไปบ้าง ยุคสมัยของตำนานคาวบอยว่าด้วยการต้อนฝูงวัวไปกันเป็นร้อยเป็นพัน ฝ่าความทุรกันดารไปไกลเป็นอยู่ช่วงเวลาราว 1 ชั่วคนเท่านั้น คือ จากปีที่สิ้นสุดสงครามกลางเมือง เพื่อเปิดตลาดเนื้อวัวทางภาคตะวันออก เมื่อมีทางรถไฟวางไปถึงแคนซัส จนถึงกลางทศวรรษ 1880 เมื่อพื้นที่ดินกว้างใหญ่รัฐบาลเปิดให้คนอพยพย้ายถิ่นได้ตั้งหลักแหล่งมี ที่ทำกินมีรั้วลวดหนามกั้น เป็นอันสิ้นสุดการเลี้ยงวัวเลี้ยงม้าแบบปล่อยทุ่ง

ข้อมูลจากประวัติศาสตร์สหรัฐอเมริกาเริ่มมีการสร้างทางรถไฟกันก่อนปี 1855 แล้ว เพราะในปีนั้นวันที่ 21 เมษายน มีรถไฟขบวนแรกแล่นข้ามแม่น้ำมิสซิสซิปปี้ ที่ย่านเมืองร็อคไอส์แลนด์ รัฐฮิลลินอยส์ เชื่อมกับฟากตรงข้ามที่ย่านเมื่อง ดาเวนพอร์ท รัฐไอโอวา ส่วนทางรถไฟข้ามทวีปจากตะวันออกไปสู่ตะวันตก สร้างเสร็จสมบูรณ์ในปี 1869 ในวันที่ 10 พฤษภาคม มีการตอกหมูดทองไว้ที่เมืองโพรมอนทอรี่ รัฐยูทาห์ เป็นที่หมายว่าที่นี่คือ สถานีชุมทางรถไฟสายเซ็นทรับแปซิฟิกและยูเนี่ยนแปซิฟิก ที่แล่นข้ามประเทศ

ต้นกำเนิดคาวบอยจริงๆ มิได้เกิดขึ้นในสมัยการต้อนวัว ซึ่งตามหลักฐานที่ได้ระบุว่าจำนวนคาวบอยที่ต้อนวัวขึ้นเหนือมีไม่เกิน 4 หมื่นคน ต้นกำเนิดคาวบอยอเมริกันจริงๆ นั้น เกิดในเท็กซัสเป็นจุดแรกในช่วงปีทศวรรษ 1850 เมื่อนักบุกเบิกรุ่นแรกๆ บางคนจับวัวที่เร่หากินเป็นฝูงๆ มาเลี้ยงและฆ่าเอาเนื้อป้อนตลาด แต่ต้องผิดหวัง เพราะตลาดไม่ค่อยมี ถึงอย่างไรก็ดี ว่ากันว่าถ้าไม่มีวัวพวก “ลองฮอร์น” พวกคาวบอยก็คงไม่ได้เกิดเช่นเดียวกันกับตำนานการต้อนวัวตลอดจนเพลงคาวบอยที่ เขาร้องกล่อมวัวตอนกลางคืน

“ลองฮอร์น” เท็กซัสทั้งน่าดูและน่ากลัว ตัวใหญ่ทึบ เขายาวแผ่กางออก ปลายเขาแหลมราว 6 ฟุต ตัวที่เคยทำประวัติการณ์ไว้คือเขายาว 8 ฟุต จัดว่าเป็นวัวที่ดุร้ายชนิดหนึ่ง คนเท็กซัสทั้งคนพื้นเมืองและอพยพย้ายถิ่น แต่ไหนแต่ไรมาในเท็กซัสไม่เคยมีใครเลี้ยงวัวกันเป็นฝูงจำนวนมากๆ ทั้งไม่รู้จักการเลี้ยงการต้อนบนหลังม้า จนกระทั่งได้ที่พึ่งพาอาศัยเพื่อนบ้านเป็นครูทั้งเม็กซิกัน ที่ถูกสเปนปกครองจนพูดภาษาสเปนหมดแล้ว พวกนี้เป็นเผ่าพันธุ์เดียวในยุคนั้นก็ว่าได้ที่เป็นนักเลงม้าอาชีพเขาเรียก ตัวเองว่า “วาคีโรส์” จากความช่ำชองของคนอเมริกันทำให้คาวบอยเท็กซัสได้เรียนรู้วิธีควบม้าฝ่าเข้า ในฝูงวัว เรียนรู้วิธีขว้างบ่วงบาศจับวัว

คำภาษาสเปนที่คนเม็กซิกันใช้กันอยู่ในวงการปศุสัตว์พวกคาวบอยก็เอามาใช้มากมายหลายคำ เช่น
วาคีโรส์ เพี้ยนเป็น บัดทรู
แรนโช เพี้ยนเป็น แรนช์
กางเกงหนังชั้นนอกคาวบอยเม็กซิกันเรียก ซาปาเรโฮส เพี้ยนเป็น แช็ปส์
เชือกบ่วงบาศ ลาลีอาดา กลายเป็น ลาเรียต
บรองโคบาโย (ม้าพยศ) กลายเป็น บรองค์

สำหรับเหล่าคาวบอยว่ากันว่าไม่มีอะไรท้าทายและหนักหนาสาหัสเท่ากับภาระ งานการต้อนฝูงวัวไปไกลๆ มันเหมือนการผจญภัยครั้งใหญ่ฝูงวัวเป็นร้อยเป็นพัน เดินทางไกลกว่า 1,000-2,000 ไมล์ มีความอันตรายความลำบากมากมาย ค่าแรงก็ได้คนละ 25-30 ดอลลาห์ต่อเดือน พอจะมีตัวอย่างให้เห็นถึงภาระหนักหนาสาหัส และความยากลำบากของคาวบอยรายหนึ่งนาม เบย์ลิส เพลทเชอร์ เขียนเล่าไว้ในสมุดบันทึกประจำวันเมื่อคราวต้อนวัวหนแรก มีฝูงวัวราว 2,500 ตัวจากเมือง คอร์พุสตีไปด็อดจ์ซิตี้ตามเส้นทาง “ชิสโฮลัม เทรล” ในบันทึกเล่าว่าความยุ่งยากวุ่นวายเกิดขึ้นในวันที่สองขณะต้อนวัวผ่านเมือง เล็กๆ เมืองหนึ่ง วัวเกิดวิ่งเตลิดเหตุเพราะหญิงชราคนหนึ่งถอดหมวกผ้าสีแดงโบกไล่วัวมิให้เข้า ไปย่ำแปลงกุหลาบของแก่ “...เจ้าพวกนั้นมันทำตามคำแนะนำของแกอย่างเอาจริงเอาจัง…” คาวบอยหนุ่มเขียนไว้อย่างนั้น มันวิ่งพล่านไปทั้งเมือง กว่าจะต้อนรวมฝูงได้ก็เหงื่อโทรมเสียเวลาไปชั่วโมงกว่า แล้วอีก 2-3 คืนต่อมามีโจรลักวัวเข้ามาขณะนอนพักแรม มันพากันวิ่งเตลิดราวกับพายุ นายกองหรือหัวหน้าคุมฝูงต้องระดมกำลังคาวบอยทุกคนไม่เว้น แม้แต่คนครัว ออกติดตามกันทั้งคืน จนรุ่งเช้ายังไม่พบกว่าร้อยตัว

คาวบอยทุกคนรู้กันดี ว่าถ้ามีอะไรทำให้มันแตกตื่นวิ่งกันอีกหนหนึ่งละก็มันจะเกิดขึ้นให้เหนื่อย เหงื่อตกไม่วันนี้ก็วันพรุ่ง เฟลทเชอร์เล่าว่า คืนหนึ่ง “สวรรค์เปิด” ฝนเทลงมามีลูกเห็บขนาดเท่าไข่นกกระทา ฝูงวัวแตกตื่นวิ่งเตลิด บางทีอยู่ดีๆ มันก็เพริดทั้งที่ไม่มีเหตุอะไร คนซวยก็พวกคาวบอยต้อนวัวตามเคย วัวแต่ละฝูงจะมีจำนวนแตกต่างกันไม่ตามขนาดของไร่ ถ้าเป็นจำนวนมากฝูงใหญ่ก็จะมีคาวบอยต้อนวัว 8-12 คนอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาและการสั่งการของ “นายกอง” ผู้เป็นหัวหน้าคุมฝูง คนนี้เงินเดือนจะแพงที่สุดไม่ต่ำกว่า 125 ดอลลาร์ ยุคนั้นใครได้เงินเดือนขนาดนี้จัดว่ายอดแล้ว และคนนี้ต้องเป็นคนมีความเก่งกล้าสามารถพอตัว พอที่จะทำให้คาวบอยลูกเมื่อยำเกรงในฝีมือ และเวลาเรียกขานเขาใช้คำยกย่องว่า “MISTER”

งานชิ้นแรกของคาวบอยที่ผ่านการเลือกเฟ้นแล้วคือ การไล่จับวัวมาตีตรา เนื่องจากวัวเป็นพันๆ ที่หากินอยู่ในทุ่งกว้างอาจมีวัวที่ตีตรารูปแบบต่างๆ ปนอยู่หลายเจ้าของ เมื่อถึงคราวต้องต้อนไปขายเดินทางไกลจำเป็นต้องตีตราใหม่เหมือนกัน เพราะวัวที่ต้อนไปขายมิใช่มีเพียงฝูงเดียว แต่ละเส้นทางอาจมีเป็นสิบๆ ร้อยๆ เจ้าระหว่างทางอาจจะปนเปกันหรือวิ่งเตลิดเข้าไปในฝูงอื่น

การไล่ต้อนแยกวัวของตนออกจากฝูงอื่น ไล่ต้อนเข้าซองจัดการตีตราและต้องรีบเร่งให้ทันกำหนดเดินทาง เรียกว่า “ROAD-BRANDING” พอได้เวลาเคลื่อนขบวนซึ่งต้องออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่จัดแจงต้อนฝูงวัวกับ ม้าสำรองเข้ารูปขบวน การต้อนวัวไปทางไกลเขาเรียก “LONG DRIVER” คนร่วมขบวนเรียก “TRIAL DRIVER” พวกคาวบอยจะขี่ม้าขนาบสองข้าง ตามหลังกันห่างพอสมควร คอยระวังมิให้ขบวนแตก ตัวนายกองจะขี่ม้าล่วงหน้าไปก่อนเพื่อเสาะหาทุ่งหญ้าและแหล่งน้ำถัดมาข้าง หลังราว 100 ตัว เป็นผู้มีประสบการณ์ต้อนวัวที่สุด 2 คนนี้ คือคนนำทางมีหน้าที่นำไปทางสะดวกและไม่หลงทาง นอกนั้นยังมีอีก 2-3 คน มีหน้าที่คอยไล่ต้อนวัวดื้อให้เข้ากลุ่ม คนที่แย่ที่สุดคือคนระวังหลังอย่างน้อย 2-3 คน ซึ่งต้องคอยจัดการกับวัวเจ็บ และวัวดื้อ วัวขี้เกียจให้เข้ากลุ่มและที่แย่ที่สุดคือต้องกินฝุ่นทั้งวัน จนพวกคาวบอยด้วยกันนินทาว่าถ้าใครอยากเรียนรู้หรือฟังคำสบถคำเด็ดๆ ต้องฟังจากพวกนี้ ห่างจากขบวนฝูงวัวไปเล็กน้อยคือ ฝูงม้าสำรอง ที่มีคาวบอย 2-3 คนคุมอยู่ กลางวันต้อนขนานไปกับฝูงวัวกลางคืน ก็ดูแลให้กินหญ้ากินน้ำ

ภาระของคาวบอยแม้จะแสนหนักหนาสาหัสก็ต้องทนนี้เป็นข้อความของคาวบอย นามว่า จอร์ ดัฟฟิลด์ เมื่อเดือนกรกฎาคม ปี 1866 “...เกวียนของเราพลิกคว่ำตอนลุยข้ามแม่น้ำ เครื่องครัวหายไปหลายชิ้น ต้องแกร่วอยู่บนหลังม้าทั้งคืน ฝนตกหนักทั้งคืน มีดก็หาย ในนี้เพื่อนคนหนึ่ง (มิสเตอร์คาร์) จมน้ำตาย อีกหลายคนรอดตายหวุดหวิด รวมทั้งผมด้วย หลายคนป่วยม้าตื่นแตกฝูง หลายคนไม่ยอมทำอะไรเพราะทำไม่ไหว เป็นคืนแสนสาหัสนักไม่มีอะไรใส่ท้องเป็นเวลาราว 60 ชั่วโมงแล้ว แสนเหนื่อย พวกอินเดียนแดงกวนใจมาก โอ...มันเป็นค่ำคืนที่สาหัสอะไรอย่างนี้ ฟ้าร้อง ฟ้าผ่าทั้งคืน – เราตามฝูงวัวไปทั้งคืน ปล่อยให้มันเดินไปเรื่อยๆ ทั้งวัน เราะช่วยกันฉุดขึ้น จากหล่มโคลน เหนื่อยยากกันร่วมครึ่งวัน- วันๆ ช่างร้ายกาจอะไรเช่นนี้ วันนี้พอมีกินมีแต่ขนมปังกับกาแฟ เราหยิบยื่นแบ่งกันกินบ่นกันไป สบถกันไป อะไรๆมันชุ่มโชกไปหมด หนาวสั่นท้อแท้- หลังแข็งตึงเปรี้ยะจนเป็นไข้ปวดหัวแทบแตก แมลงวันชุมไม่เคยพบเห็นที่ไหน อากาศร้อนเหลือร้าย – วันนี้พวกอินเดียนแดงแห่กันมากวนใจอีกแล้ว – พวกเราคนหนึ่งล้มนอนแซ่วเพราะเมา อีกคนเป็นไข้ - วันนี้พบโครงกระดูกโครงหนึ่งกลางทุ่งหญ้า...”

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 171.4.74.89 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:17 IP : 171.4.74.89

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8125

คำตอบที่ 70
ขบวนต้อนวัว
พอไปถึงจุดหมายปลายทางนั่นแหละค่อยหายเหนื่อยเละได้รับทรัพย์ ตอนนั้นขายวัวกันตามน้ำหนักแล้วไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ขายเป็นรายหัว การเดินทางจึงไม่จำเป็นต้องเร่งรีบจะได้กินหญ้าเต็มอิ่มและพักสบาย เรียกว่าขุนไปตลอดทางยิ่งอ้วนเท่าไหร่น้ำหนักยิ่งดี แต่ช่วง 2-3 วันแรก นายกองต้องสั่งการให้ไปไวๆ เพื่อให้วัวมันพ้นๆ ไปจากถิ่นฐานเดิมโดยเร็วที่สุด เพราะพอถูกต้อนออกจากถิ่นที่เคยอยู่ทำให้มันสับสน มันก็มักจะคิดถึงบ้านเหมือนคนดีไม่ดีเกิดดื้อไม่ยอมไป พากันแตกฝูงตั้งแต่เริ่มออกเดินทาง วิ่งกันพล่านและกลับบ้านท่าเดียว

ความมุ่งหมายของนายกองที่สั่งให้ไปไวๆ ในช่วง 2-3 วันแรกคือ ไล่ต้อนให้มันวิ่งกันจนเหนื่อย พอตกค่ำมันจะได้นอนพักง่ายๆ แล้วก็ลุกขึ้นเดินทางต่อแต่ไก่โห่ขึ้นเหนือไปเรื่อยๆ ผ่านทุ่งหญ้าให้มันเดินกินตามสบาย กว่าจะเที่ยงก็ไม่ได้อย่างน้อย 5-6 ไมล์แล้ว ก่อนเที่ยงหัวหน้าฝูงจะควบม้าลิ่วๆ ล่วงหน้าไปก่อน มองหาทุ่งหญ้ามีน้ำดี สำหรับมื้อกลางวันของมันให้กินกันอิ่มหมีพีมัน ช่วงที่น่าตื่นเต้นระทึกไปตามๆ กัน คือ ตอนที่ผ่านเข้าเขตอินเดียนแดงต้องพยายามต้อนวัวไปกันอย่างสงบเสงี่ยม บางทีเจ้าของถิ่นจะแห่กันมาเรียกร้องค่าผ่านทาง การเจรจาต่อรองเป็นเรื่องของนายกอง จนกว่าแกจะชูสองแขนขึ้นกางออกเฉียงๆ เป็นภาษาสากลมีความหมายว่าให้คัดไปได้เลยหนึ่งตัว

พอตกเย็นเมื่อดวงตะวันใกล้จะลับเหลี่ยมเขาจวนจะได้เวลาพักแรม นายกองก็มีภาระต้องหาที่ทางตามเคย แล้วนายกองจะเอาหมวกโบกเหนือหัวช้าๆ เป็นสัญญาณสั่งให้ต้อนวัวออกนอกแนวทางไปยังที่นอนพักแรมคืนที่แกได้เลือกไว้ แล้ว ถ้ามันอิ่มหมีพีมันดีก็จะทยอยกันล้มตัวลงนอนทีละตัวสองตัว การจัดที่ทางให้มันนอนก็ค่อนข้างจะเป็นงานจุกจิก และมีหลักเกณฑ์ของพวกคาวบอยต้อนวัวพอสมควร ต้องพยายามอย่าให้มันนอนชิดกัน และอย่าให้กระจัดกระจายกันมากนัก เขาจะใช้ประตักทิ่มๆดันๆ ให้มันเปลี่ยนที่นอน

คาวบอยทุกคนต้องมีหน้าที่เข้ากะอยู่เวรยามกลางคืน ยกเว้นพวกคนครัวและคนดูแลม้า เข้ากะละ 2 คน ประจำจุดตรงข้ามกันห่างจากที่มันนอนอย่างน้อย 40-50 ก้าว จะได้ไม่ทำเสียงรบกวนเวลาพักผ่อนของมันแล้วยังต้องร้องเพลงขับกล่อมมันด้วย เขาว่ากันว่าเสียงเพลงขับกล่อมจะทำให้มันหลับง่ายหลับสบาย คนที่มีหน้าที่ต้องอยู่เวรยามต้องรู้หน้าที่ตัวเองดี น้อยคนที่จะตื่นไม่ทัน เวลานอนเขาจะนอนเอาหูแนบพื้นจะได้ยินเสียงฝีเท้าม้าของคนที่อยู่ยามกะก่อน เมื่อผละจากฝูง

กล่าวถึงลำนำคาวบอยสักนิด ลำนำคาวบอยกล่อมวัวส่วนมากไม่มีเนื้อทำนองอะไรก็ได้ เป็นเพียงทำนองวังเวง เสียงทุ้มๆ ทอดเสียงช้าๆ ส่วนลำนำแก้เหงาของคาวบอยต้อนวัวแตกต่างออกไป มักต้นกลอนสดบรรยายถึงความละเหี่ยเศร้าสร้อย ความยากลำบากของชีวิตคาวบอย พอดันเนื้อไม่ออกก็มักจะกระทุ้งด้วยสร้อยอย่างเพลงหนึ่งที่ชอบร้องกันและจำ ต่อเนื่องกันมาคือเพลง “The Old Chisholm Trail” มีเนื้อร้องดังนี้ บางทีใช้กล่อมวัวพอได้
I’m up in the mornin’ afore daylight
And afore I sleep the moon shine bright.
Come a ki-yi-yippe yay…
No chaps and no slicker and it’s pouring down rain
And I swear, by God, that I’ll never ride again.
Come a ki-yi-yippe yay…
I went to the boss to draw my roll.
He had it figured out I was nine dollars in the hole.
Come a ki-yi-yippe yay…
I’ll sell my horse and I’ll sell my saddle,
You can go to hell with your longhorn cattle.
Come a ki-yi-yippe yay…

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 171.4.74.89 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:19 IP : 171.4.74.89

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8126

คำตอบที่ 71
ฤดูรวมฝูง
ก่อนจะถึงฤดูกาลต้อนวัวไปตลาดก็ต้องไล่ต้อนวัวมารวมฝูงตีตรากันก่อน ตอนนี้พวกความบอยว่ากันว่าเป็นช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้นที่สุด การไล่ต้อนวัวมารวมฝูงก่อนไปตลาดปีหนึ่งทำกัน 2 ครั้ง ในหน้าฤดูใบไม้ผลิและหน้าใบไม้ร่วง แต่หน้าใบไม้ผลิเป็นรายการใหญ่และสำคัญกว่า

เนื่องจากตลอดหน้าหนาววัวที่ตีตราไว้แล้ว แล้วแต่ว่าวัวของใครของใครของมัน เขาปล่อยให้มันเที่ยวหากินกันตามสบายในท้องทุ่งกว้างจนปนเปกันไปหมด เมื่อถึงคราวต้องใช้ประโยชน์ก็ต้องไล่ต้อนกลับมาคัดแยกของใครของมันดูจากที่ ตีตราเอาไว้เดิม เจ้าลูกแหง่ที่เพิ่งออกมาชมโลก พวกนี้ไม่มีปัญหาว่าของใคร เพราะมันตามแม่แจอยู่แล้ว การไล่ต้อนคัดแยกวัวของใครของมันแต่ละทีเป็นงานใหญ่ ทั้งเหนื่อยและยุ่งยาก ไปกันทีไม่ใช่เจ้าเดียวแต่เขาจะนัดกันไปพร้อมกัน บางทีถึง 20-30 เจ้า ทุกเจ้าก็มีลูกมือคาวบอยแห่กันไปตั้งค่ายพักแรมอยู่รวมกัน ถึงหน้ากวาดต้อนวัวแต่ละทีจะมีคาวบอยไปชุมนุมกัน 200-300 คน ม้าเป็นฝูงทั้งขี่ทั้งใช้บรรทุกของสัมภาระ อาจจะ 100-200 ตัว

สำหรับกับ เหล่าคาวบอย เทศกาลต้อนวัวอย่างนี้เสมือนกับการชุมนุมสังสรรค์ เสวนาครั้งใหญ่ประจำปี แบบนานๆคนรู้จักมักคุ้นได้เจอหน้ากันที เพื่อนๆสนิทชิดชอบกัน บางคนไม่ได้พบกันเป็นปีหรือหลายปี ต่างได้ทักทายรื้อฟื้นความหลังกันโขมงโฉงเฉง คาวบอยเก่าบางคนโอบไหล่ทักทายคาวบอยหน้าใหม่ เป็นการทอดไมตรี หรือต้อนรับเข้าสู่วงการพวกก้นด้านขาถ่าง

กว่าจะเสร็จสิ้นภารกิจกันหลายวัน ระหว่างนั้นจะเอาแต่ไล่ต้อนปลุกปล้ำกับวัวแล้วก็กินๆนอนๆคงเบื่อตาย จึงต้องมีอะไรเพลินๆแก้เซ็งบ้าง ดังนั้นทุกนัดเขาจะมีการประกวดขว้างบ่วงบาศจับวัว กลางคืนก็ตั้งวงล้อมรอบกองไฟ เล่านิทานเรื่องขำขัน หรือใครนิยมวงไพ่ก็ว่ากันไป
รุ่งเช้าทุกคนจะแยกย้ายกันไปอาจต้องขี่ม้าไปเป็นไมล์หรือหลายไมล์จนถึงจุด ตั้งวงโอบล้อม โดยเอาค่ายพักแรมเป็นศูนย์กลาง จากนั้นกระจายกันออกไปค่อยๆต้อนโอบล้อมเข้ามาช่วยกันต้อนไปยังจุดรวมฝูง ตัวที่เหลือดื้อเตลิดอยู่รอบนอกก็เป็นภาระคนที่ไปตามไล่ต้อนเข้ามา จากนั้นก็มาคัดแยกของใครของมันเอาไปรวมไว้เป็นเจ้าๆให้เป็นหน้าที่ของคนที่ ตีตราที่สุมไฟเผาเหล็กรออยู่แล้ว ตัวโตๆก็ไม่ยาก เพียงต้อนเข้าซองจี้เหล็กแดงให้ ที่ลำบากหน่อยก็มีแต่เจ้าลูกแหง่ต้องให้มือปราบบางบาศก์จับเรียงตัวเข้าตี ตรา

คนตีตราข้างกองไฟจะจับหัวลูกแหง่เชิดบิดเบาๆให้มันล้ม ช่วยกันจับตีนไว้แล้วตีตรา ซึ่งไม่ถึงกับเผาไฟจนแดง เพียงให้ร้อนจัดจี้ใส่เผาไหม้ขนและหนัง แค่นี้ยังไม่พอตัวที่ต้องเดินทางไกลยังต้องทำเครื่องหมายเสริมอีกด้วย อาจจะเฉือนหูเสี้ยวหนึ่งเพื่อสะดวกแก่การสังเกต
การคัดแยกวัวออกจากฝูง เช่นนี้มิใช่มีแต่ในฤดูกาลก่อนจะต้อนวัวเดินทางไกลๆสู่ตลาดเท่านั้น ยังมีการทำกันเป็นครั้งคราว เช่นเมื่อต้องการต้อนวัวไปใช้ประโยชน์ คัดขายเป็นรายหัวผู้เอาไปทำสเต็กหรือบาร์บีคิว หรือแยกวัวที่ป่วยออกจากฝูง

เลส มัวร์ คาวบอยต้อนวัวชาวเท็กซัสเขียนเล่าไว้ถึงเรื่องราวการต้อนวัวเมื่อเขายังเป็น เด็กอายุ 14 ว่า “ครั้งนั้น เราไม่เรียกว่าการกวาดต้อนวัว แต่เราเรียกว่า “ล่าวัว” ตอนเด็กๆผมเคยร่วมขบวนไปกับเขาหนหนึ่ง ไปช่วยกันหาวัวของพ่อที่ปล่อยไว้ตั้งแต่ก่อนสงครามกลางเมือง เราไม่มีเกวียนทุกคนต้องเอาของใช้ อาหารใส่ย่ามมัดกับตอนหลังอานม้า ย่ามใส่ของนั่นก็คือถุงผ้าที่เย็นปลายทั้งสองข้างติดกันปากถุงอยู่ตรงกลาง ผมเองมีหน้าที่ต้องดูแลย่าม ม้าของผมมีถ้วยดีบุกเล็กๆร้อยเชือกห้อยคอ พอหัวหน้าไม่ได้ยินเสียงกุ๊งกิ๊ง แกก็จะรีบควบม้าเข้ามาปลุกผมทุกที ตอนกลางคืน ผมจะหากิ่งไม้หรือต้นข้าวโพดมัดทำคบไฟให้เขาเล่นโป๊กเกอร์กัน ได้ค่าคบไฟคืนละ 25 เซ็นต์

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 171.4.74.89 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:20 IP : 171.4.74.89

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8127

คำตอบที่ 72
ยุคทองคาวบอย
มีผู้พบทองคำหนแรกในแคลิฟอร์เนียในวันที่ 24 มกราคม ปี 1848 ก่อให้เกิดการตื่นทองกันใหญ่ในหน้าประวัติศาสตร์อเมริกา ปีถัดมาพวกนักแสวงโชคตื่นทองก่อให้เกิดยุคสมัยที่เรียกว่า “ยุคตื่นทอง” แห่กันไปแคลิฟอร์เนียราว 8 หมื่นคน มุ่งตายเอาดาบหน้าหวังร่ำรวย พวกนี้เองก่อให้เกิดตลาดเนื้อวัวในย่านนั้นและค่อยๆขยายขนาดใหญ่ขึ้น เพราะผู้คนนักแสวงโชคอพยพย้ายถิ่นไปตั้งรกรากใหม่พากันไปเรื่อยๆทุกปีเป็น เวลาหลายปีโดยเฉพาะพวกนักขุดทองที่มักเรียกตัวเองว่าพวกเหมือง แล้วคนเท็กซัสเมื่อทราบข่าวคราวการร่ำรวยของคนเหมือง ในขณะที่ตนร่ำรวยวัวแต่ไม่มีที่ขาย เริ่มหลับตามองเห็นตลาดที่ระบายเนื้อวัว

แต่ว่านั่นก็เป็นแค่ฝันหวานหรือฝันกลางวัน เพราะการเดินทางจากเท็กซัสไปซัคราเมโต้ ในแคลิฟอร์เนียมิใช่ใกล้ๆ ต้องฝ่าอันตรายและความยากลำบาก ก็มีเหมือนกันที่มียอมเสี่ยงดวง มีชาวปศุสัตว์เท็กซัสหลายคนเคยต้อนวัวไปขายที่นั่น แต่ก็มีเพยง 2-3 คนเท่านั้นที่พอจะทำกำไรได้จัดว่าพอจะเป็นกอบเป็นกำ คนเหล่านี้มีความอุตสาหะฝ่าฟันไปล้วนต้องทรหดอดทน ข้ามทะเลทรายอันกว้างใหญ่กว่าจะพ้นก็ทิ้งซากวัวไว้เป็นสิบๆร้อยๆตามรายทาง

ที่ตลาดใหญ่นิวยอร์กก็มีคนเสี่ยงดวงไปเหมือนกัน แต่รายที่อุตสาหะบุกบั่นไปจนได้และเป็นที่เกรียวกราวในหน้าหนังสือพิมพ์ และเป็นที่เล่าลือกันกว้างขวางคือ มาโลน กับ พอยทิ่ง การต้อนวัวไปหนนั้นของสองเกลอไม่ได้ไล่ต้อนไปตลอดทาง ซึ่งพวกเขามีวัวประมาณ 800 ตัว ตัดเส้นทางจากเท็กซัสขึ้นเหนือผ่านแคนซัส ลัดเข้าอินเดียน่า ตรงไปเมืองมุนซี ต้อนขึ้นรถไฟไปลงที่นิวยอร์ก จากนั้นต้อนผ่านกลางเมืองไปตามถนนสาย 3 ไปยังตลาดซื้อขายที่ถนน 24

คนนิวยอร์กไม่เคยเห็นตัวอะไรที่ดูทะมึนใหญ่โตมีเขาน่ากลัว “ลองฮอร์น” วัวเขายาวจากเท็กซัส เห็นเป็นตัวประหลาดแห่กันไปดูคับคั่งสองฝากถนน ไอ้พวกเขายาวก็ไม่เคยพบเห็นผู้คนมากมายพลุกพล่าน เดินตามถนนเดี๋ยวเดียวมันก็ตื่นแตกฝูงวิ่งกันพล่านชนข้าวของริมถนนพังวินาศ สันตะโร ผู้คนหนีหายกันอุตลุด ไม่กี่วันต่อมาหนังสือพิมพ์ที่นั่นเขียนว่าเนื้อวัวจากเท็กซัสเหนียวไปหน่อย แต่ว่ามันทำเงินให้เจ้าของที่อุตส่าห์ดั้นด้นไป ถึงตัวละ 80 ดอลล่าห์

หลัง จากนั้นไม่นานก็ถึงยุคการต้อนวัวไปขายไกลๆ ไปกันฝูงหนึ่งเป็นร้อยๆพันๆตัว ฝูงแรกๆออกจากเท็กซัสในปี 1866 หลังจากชาวปศุสัตว์รู้มาว่าทางรถไฟสายพุ่งมาทางตะวันตกสายหนึ่งได้วางรางถึง เซลาเดียในรัฐมิสซูรี่แล้ว นั่นเป็นข่าวดี เพราะจากจุดนี้ขาจะต้อนวัวขึ้นรถไฟเอาไปขายที่ตลาดชิคาโกก็ได้ จะเลยไปนิวยอร์กเลยก็ได้

ดังนั้นพอย่างเข้าฤดูใบไม้ผลิปีนั้นจึงเต็มไปด้วยความชุลมุนของเหล่าชาวปศุ สัตว์ ต่างยกขบวนคาวบอยออกทุ่งจัดการต้อนวัวที่ปล่อยไว้มาตีตรา และหาคนเตรียมออกเดินทาง ในฤดูเดียวกันนั้นมีหลักฐานระบุว่าการต้อนวัวออกเดินทางที่เรียกว่า “ลองไดร์ฟ” มุ่งขึ้นเหนือมีประมาณ 260,000 ตัวไปตามเส้นทาง “ชอว์นี่” ผ่านดัลลัสข้ามเขตอินเดียนแดงเข้าตะวันออกเฉียงใต้ของแคนซัส

เพื่อคุ้มครองวัวในท้องถิ่นให้พ้นจากเห็บที่ติดมากับลองฮอร์นจากเท็กซัส ทั้งแคนซัสและมิสซูรี่ได้ออกกฎหมายกักด่านตรวจโรคสัตว์ห้ามวัวจากเท็กซัสที่ ไม่ผ่านด่านตรวจโรคเข้ามาในช่วงฤดูร้อน แต่คนเท็กซัสติดอยู่กับความคิดที่ว่าวัวมีความทนทานต่อความหนาวเย็นในแคนซัส ได้ ดังนั้นการที่จะต้อนวัวไปให้ตลอดรอดฝั่งได้ต้องไปหน้าร้อนเท่านั้น จึงมีผู้แอบต้อนอยู่เสมอก็เลยโดนชาวปศุสัตว์แคนซัสต่อต้านด้วยปืน ที่ร้ายกว่านั้นมีโจรที่เรียกตัวเองว่า “เจย์วอร์คเกอร์” ดักปล้นววัวจากเท็กซัสบางทีก็จับหัวหน้าหรือลูกมือไปซ้อม

นายกองหัวหน้าฝูงคนหนึ่งชื่อ จิม ดาฟเฮอร์ธี พาฝูงวัวผ่านแคนซัสถูกโจรเจย์วอร์คเกอร์ดักปล้นฆ่าคนต้อนวัวตายไปหนึ่งคน จิมเองถูกจับมัดกับต้นไม้กับต้นไม้ถูกโบยจนต้องยอมต้อนวัวกลับเท็กซัส

ภัยก่อกวนจากโจรผู้ร้ายทำให้คนที่คิดจะต้อนวัวขึ้นเหนือผ่านไปทางนั้นต้อง คิดกันหลายตลบ แต่ก็ไม่ถึงกับสิ้นหวังเพราะมี “ม้าขาว” เข้ามาช่วย เขาชื่อ โจเซฟ จี แมคคอย คนผู้นี้เป็นที่แซ่ซ้องในวงการปศุสัตว์ในฐานะเป็นผู้ก่อตั้งตลาดปศุสัตว์ ใหญ่ที่สุดในยุคนั้น ขาได้ติดต่อเร่งรัดให้บริษัทการทางรถไฟสายแคนซัสแปซิฟิกกำหนดอัตราพิเศษค่า บรรทุกวัวจากแคนซัสไปชิคาโก ส่วนจุดเอาวัวขึ้นรถไฟเลือกเอาสถานีอาบีลีน ที่นี่เขาลงทุนซื้อที่ดินใกล้สถานีเพื่อทำโกดังขนถ่ายสินค้า ทำคอกวัว และช่องต้อนวัวขึ้นรถไฟ ซื้อโรงแรมแห่งหนึ่งเพื่อพวกต้อนวัวจะได้มีที่พักหลับนอน และเขาส่งลูกน้องไปเท็กซัสประกาศบอกเรื่องราวความพร้อมที่อาบีลีน แล้ววันหนึ่งเขาได้ทำเรื่องเกรียวกราวที่สุดโดยเอาลองฮอร์นตัวหนึ่งน้ำหนัก ราว 2,300 ปอนด์ ขึ้นรถไฟไปกับคณะละครเร่ที่แสดงเรื่องตำนานตะวันตกกับวัวอีกจำนวนราวร้อยตัว ส่วงขึ้นรถไฟไปชิคาโก ข้างตู้ติดโปสเตอร์ผืนใหญ่มีข้อความว่า “อาบีลีน,แคนซัส ตลาดวัวเท็กซัส” รถไฟขบวนนี้ไม่ว่าจะแวะจอดที่ใดก็มีผู้คนแห่ไปมุงดูของแปลกตา นับแต่นั้นมาอาบีลีนก็กลายเป็นที่ชุมนุมของบรรดาพ่อค้าซื้อขายวัว ทำให้วัวเท็กซัสซื้อง่ายขายคล่อง เส้นทางต้อนวัวจากเท็กซัสไปอาบีลีนขณะนั้นเรียกว่า “เส้นทางชิสโฮล์ม” เป็นเส้นทางต้อนวัวที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดทางตะวันตกในยุคนั้น.

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 171.4.12.73 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:22 IP : 171.4.12.73

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8128

คำตอบที่ 73
เมืองคาวบอย

อาบีลีนเป็นชุมชนเล็กๆ อาคารบ้านช่องนับได้ไม่กี่หลัง ไม่เชิงจะเรียกว่าเป็นเมืองนัก แต่สำหรับกับเหล่าคาวบอยที่บุกบั่นความลำบากรอนแรมนานวัน เมื่อได้เหยียบย่างเข้าไปในเมืองทุกคนต่างรู้ตัวดีว่าต้องการอะไรมากที่สุด ถ้าใคร คิดว่าจะมีอะไรเสียอีกนอกจากเหล้ากับผู้หญิงนั่นคิดผิดซะแล้ว สิ่งแรกที่ทุกคนปรารถนามากที่สุดคือ การได้ตัดผม โกนหนวดโกนเครา อาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเป็นชุดสะอาดสะอ้าน แล้วหาอะไรอร่อยๆกิน แล้วเปลี่ยนชุดอีกทีที่คิดว่าโก้หรูสุด จากนั้นก็มองหาที่ทางตักตวงความสุขสำราญ เพราะเหล้ากับงานต้อนวัวเข้ากันไม่ได้ จึงมีกฎเข้มงวดในแดนปศุสัตว์ว่าเวลาต้อนวัวห้ามพกเหล้าเด็ดขาด ดังนั้นเมื่อถึงจุดหมายปลายทาง เข้าเมืองเมื่อใดพวกต้อนวัวจึงซดกันชนิดแทบจะกอดขวดเลยทีเดียว เขาเรียกพวกนี้ว่า “bottle fever”

แต่ใช่ว่าจะได้พักผ่อนหาความสำราญกันทุกคน บางคนต้องอยู่โยงเฝ้าวัวจนกว่าจะขายเปลี่ยนมือไปแล้ว ยิ่งบางรายไปถึงล้าหลังกว่าฝูงอื่นเขาจะต้องหยุดอยู่ห่างจากเมืองออกไป 5-6 ไมล์ พวกนี้ก็ได้แต่นั่งจับเจ่าอยู่บนหลังม้าจนกว่าพรรคพวกจะมาเปลี่ยนกะ
หัวหน้าฝูงย่อมรู้ว่าในเมืองที่น่าสนุกนั้นมันเป็นสวรรค์ของนักพนัน นักเลงปืน และผู้หญิง ดังนั้นต้องชะลอใจลูกน้องไว้บ้างโดยจ่ายค่าแรงล่วงหน้ากะพอให้สนุกได้เพียง ชั่วคืน

ดังกล่าวแล้วว่าอาบีลนเป็นเมืองเล็ก แต่ระหว่างฤดูการต้อนวัวจากเดือน พ.ค.-ก.ย. จะคลาคล่ำไปด้วยพวกคาวบอย พ่อค้าวัว-ม้า ธุรกิจขึ้นหน้าขึ้นตาที่นี่คือสถานบันเทิง ในช่วงนี้จะแน่นขนัดไปด้วยลูกค้า ซึ่งเป็นที่เปรมปรีด์ของเจ้าของสถานบริการ

ในเดือนเมษายนปี 1871 ผู้คนในเมืองนี้มีไม่เกิน 500 คน แต่อีก 3-4 เดือนต่อมาเมื่อกิจการปศุสัตว์เฟื่องฟู ผู้คนเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็วเป็นกว่า 7 พันคน ว่ากันว่าโรงเหล้ามักจะมีโต๊ะพนันให้ฟันกำไรกันอื้อซ่า รถไฟแต่ละขบวนแน่นไปด้วยพวกผู้หญิงที่มุ่งหน้ามาทำมาหากิน ที่ขาดเสียไม่ได้คือเซลล์ขายเหล้า มีโรงเหล้าถึง 20 โรง ที่โอ่อ่าที่สุดลูกค้าแน่นทุกวันคือ ร้าน “อลาโม่” ร้านนี้เปิดโต้รุ่ง มีบาร์เทนเดอร์เข้าเวรเป็นกะหมุ่นเวียนกันเป็นชุดๆละ 12 คน มีดนตรีระดับวงออเคสตร้าให้ความบันเทิงถึง 3 วง

เหล่านักพนันมืออาชีพมักหลอกล่อพวกคาวบอยเข้าร่วมวงได้ทุกวัน แล้วพวกคาวบอยก็เป็นฝ่ายหมดเนื้อหมดตัว ความเอะอะวุ่นวายเป็นอยู่แทบทั้งวันทั้งคืน มียิงกันดวลกันไม่เว้นแต่ละวัน จนชาวเมืองผู้รักสงบทนไม่ไหว และชาวแคนซัสไม่สบอารมณ์ขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งมีกฎหมายของรัฐฉบับหนึ่งผ่านสภานิติบัญญัติออกมา มีบทบัญญัติห้ามรถไฟรับ-ส่งวัวที่สถานีเมืองนี้อีก ทำให้ตลาดซื้อขายวัวต้องย้ายไปสถานีอื่น แรกทีเดียวย้ายไปที่เมืองเฮย์ ที่อยู่ถัดไป หลังจากนั้นก็ย้ายไปอีก ไปยังเมืองอื่นทางตะวันตกเรื่อยๆ เช่น เอลส์เวิร์ธ,นิวตัน,วิชิต้า และดอจ์ดซิตี้ เมื่อย้ายสถานีขนส่งวัวไปที่ใดฝูงวัวก็ต้องต้อนย้ายตามไป นั่นทำให้เมืองเหล่านี้ครึกครื้นไปทุกแห่ง.

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 171.4.12.73 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:23 IP : 171.4.12.73

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8129

ยังมีคำตอบมากกว่านี้นะครับ คลิ๊กเพื่อดูหน้าถัดไป

คำตอบแบ่งหน้าละ 30 คำตอบ ขณะนี้คุณอยู่ที่หน้า 3 จาก >>> 1 2 3 4