คำตอบที่ 1
       ...เย็นวันเสาร์พี่สาวมาบอกว่า...หลานสาวอยากได้คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะของผม...ที่ไม่ได้ใช้แล้ว...หลังจากที่ผมได้จอใหม่มาแทน...มันถูกวางไว้...ในที่ที่ไม่ประณีตบรรจงในการเก็บรักษามากนัก...ผมวางมันไว้อย่างนั้นเอง...ก่อนหน้านี้ผมเคยเก็บมันไว้ในตู้กระจก...แต่ทว่า ในตู้คงชื้นเกินไปจนราขึ้นที่หน้าจอ...แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมตระหนกตกใจมากเกินไป...ผมใช้มันมาจนเกินคุ้มแล้ว...แม้จะเสียมันไปก็คงไม่รู้สึกเสียดายอะไร..แต่อีกใจหนึ่งก็อยากเก็บมันไว้...ในฐานะอนุสรณ์ทางใจ..เพื่อคิดถึงตัวเอง...ในวันเวลาที่ผ่านเลย...

คำตอบที่ 2
       เธอ(ผมหมายถึงพี่สาว)...บอกผมว่าขายให้ถูกๆได้มั้ย...จะเอาไปให้หลานไว้ใช้ทำงาน...
ใจหนึ่งผมเสียดาย...และคิดอยู่นานว่าจะจัดการกับคำถามของเธออย่างไรดี...อยากปฎิเสธ....ให้สิ้นเรื่อง...เพราะยังไงเสียผมก็ยังรักมันอยู่...ในฐานะอุปกรณ์ไฮเทคโนโลยีตัวแรกของชีวิต...แต่อีกใจก็อยากทำอะไรดีๆสักอย่างให้หลานบ้าง...ผมตัดสินใจอยู่นาน...ลังเลไปมา...ก่อนที่จะโีพล่งออกไป....งั้นผมขายให้สองพันห้าละกัน...เธอดีใจจนเห็นชัดเจนในสีหน้่า...เพราะอย่างน้อยสองพันห้าร้อยคงซื้อคอมพิวเตอร์ชั้นเลวสุดๆไว้ใช้ก็คงไม่ได้...หลังจากตอบไปแล้ว...ผมก็ยังลังเลกับตัวเองอยู่...ความรู้สึกเสียดาย...แว่บขึ้นมาในใจทันที...

คำตอบที่ 3
       สองพันห้าร้อยบาทในความหมายของผมนั้น...ไม่ได้ถูกแปลเป็นมูลค่าทางเศรษฐกิจ...แต่มันจะเป็นคุณค่าที่ผู้ที่ต้องจ่ายเงินรู้ว่า...ของที่เค้าได้มานั้น...เค้าต้องใช้เงินซื้อมา...ผมอยากให้เค้าเห็นคุณค่ามากกว่า....เงินสองพันห้า...ไม่มาก...แต่ต้องใช้เวลาและเหนื่อยพอควรถึงจะได้มันมา....

คำตอบที่ 4
       เช้าวันอาทิตย์ที่ผ่านมา....ผมตื่นนอนตอนตีห้าอีกเช่นกัน...แม้วันนี้จะเป็นวันเดียวที่ผมไม่ต้องทำงานเหมือนทั้งอาทิตย์ที่ผ่าน...ดูเหมือนจะเป็นความเคยชินที่เกิดขึ้นชั่วคราว...นาฬิกาของความทรงจำในชั้นสมองคงกำลังทำหน้าที่ของมัน...ผมเดินลงมาจากห้องนอน...มองผ้ากองโตกองนั้น...กางเกงทหารตัวเดิมยังกองอยู่ี...มันเปียกชื้นและอยูี่ในที่เดิมตลอดทั้งอาทิตย์...

คำตอบที่ 5
       ผมแยกผ้าขาวออกจากผ้าสีทั่วไป...และเลือกที่จะซักผ้าสีและผ้าเปื้อนมากก่อน...รวมทั้งเจ้ากางเกงทหารเปียกชื้นตัวนั้นด้วย...มันถูกโยนลงไปในเครื่องซักผ้า...หลังจากนั้นผมก็ได้แต่รอเวลาที่เจ้าเครื่องนี้จะทำงานเสร็จ



................................................................................

ผมกลับเข้ามาในบ้าน....เดินวนไปมา...ก่อนที่จะหยิบเจ้าโน๊ตบุ๊คส์ตัวนั้นออกมา...ผมเปิดมันอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้จับต้องมันมาหลายเดือนแล้ว....จอของมันมีร่องรอยทั้งจากการใช้งานและจากเจ้าราร้ายที่ขึ้นจนลายเต็มไปหมด...ผมค่อยๆ ลบข้อมูลบางอย่างออกไป...จากฮาร์ดดิส........ผมมองหน้าจออีกครั้ง...ผมเปลี่ยนใจแล้ว...สองพันห้าร้อยบาทแพงเกินไป...ผมอยากให้หลานไปใช้มากกว่า...ผมอยากให้เค้าดีใจ...และรู้สึกดีกับการให้...

คำตอบที่ 6
       คิดได้อย่างนั้นแล้ว...ก็อดหัวเราะัเยาะตัวเองไม่ได้...
ในระดับพื้นฐานแล้ว...เราจะนึกถึงตัวเองก่อนเป็นอย่างแรก...
แต่หากข้ามผ่านเส้นนั้นไปได้...เราก็จะเริ่มคิดถึงคนอื่น....
และเมื่อผ่านอะไรมาบ้างแล้วเราก็จะคิดได้แบบนี้...
แต่เมื่อเผลอตัึว...ความคิดอย่างแรกก็จะหวลกลับมาทุกทีไป....

คำตอบที่ 7
       เขียนไปเขียนมาชักลิเกไปเรื่อยแล้ว...ผมนั่งอย่างนั้นได้สักครึ่งชั่วโมง...เครื่องซักผ้าก็ส่งเสียงเตือนว่ามันได้ทำหน้าที่ของมันจบลงแล้ว...ต่อไปเป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องหยิบมันออกมาตาก....

คำตอบที่ 8
       ผ้าหลายชิ้นถูกหยิบออกมาตากทีละตัวๆ....จนชิ้นสุดท้ายเป็นกางเกงทหารตัวโปรด...มันเป็นกางเกงที่มีกระเป๋าหลายใบ...ผมชอบเพราะมันใส่ของนั่นนี่ได้หลากหลาย...โดยเฉพาะเวลาที่ไปถ่ายรูป...ผมหยิบมันจากก้นถัึงซักผ้า...สอดใส่ไม้แขวนที่หูกางเกง...แล้วก็ตากที่ราวเหล็ก...มันเป็นผ้าชิ้นสุดท้ายที่อยู่ในถังซักผ้า...ผมเตรียมจะกอบผ้าขาวอีกกองใส่่ลงไปในเครื่องอีกครั้ง...แต่ก็ต้องชะงัก....ที่ก้นถังมีของบางอย่างตกอยู่ตรงนั้น....ใช่...บางอย่างบอกผม...ปนความไม่แน่ใจ...แต่ผมไม่ได้ถ่ายรูปเลยหลังจากกลับจากเชียงใหม่...ต้องใช่แน่ๆ...แต่ก็ยังไม่มั่นใจ...ผมหยิบมันขึ้นมา...มันเปียกและมีน้ำอยู่ข้างในเล็กน้อย...ผมดีใจ...แต่ยังไม่ทั้งหมด...ผมอยากทำให้มันแห้ง...ผมอยากรู้...ว่ามันจะยังใช้งานได้มั้ย....บ้านผมไม่มีไดร์...ผมหยิบมันมาวางไว้ที่ฮาร์ดิสตรงช่องระบายลม...ตรงนั้นมีลมร้อนพัดออกมา...ผมจะวางมันไว้อย่างนั้นสักวันหนึ่ง...ผมหวังว่ามันจะยังคงใช้งานได้ดี....ผมจะรอจนกว่ามันจะแห้งสนิท....

คำตอบที่ 9
       เย็นวันจันทร์หลังกลับจากที่ทำงาน...ผมเดินมาที่โต๊ะคอม...ด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย...เจ้านั่นดูเป็นปกติดี...ผมหวังว่ามันคงจะแห้งสนิทแล้ว....ผมเสียบมันเข้ากับช่อง CF port และทำการเซฟข้อมูลเหมือนปกติที่เคยทำ...ภาพทั้งหมดค่อยๆปรากฎ...มือผมสั่นเล็กน้อย...แต่ไม่เท่าจังหวะเต้นของหัวใจ...ใช่...ผมไม่ได้ทำมันหายไป...เพียงแค่ว่าผมหามันไม่พบแค่นั้นเอง...ผมคิดถึงหลายๆเรื่องที่ผ่านมาในชีวิต...โชคร้ายกับโชคดี...ดูเหมือนจะห่างกันเพียงแค่พลิกฝ่ามือ...ผมคิดถึงเรื่องเงินสองพันห้า...ผมคิดถึงเรื่องของโน๊ดบุคส์...ผมเห็นหน้าหลานยิ้มร่าอยู่ในอากาศ...พรุ่งนี้ผมจะเอาเครื่องนั้นไปให้หลาน...มันไม่ได้หายไปไหน...เพียงแค่ผมหามันไม่พบเอง ต่างหาก......

คำตอบที่ 10
       .

คำตอบที่ 11
       .

คำตอบที่ 12
       .

คำตอบที่ 13
       .

คำตอบที่ 14
       .

คำตอบที่ 15
       .

คำตอบที่ 16
       พี่จันทร์

คำตอบที่ 17
       มาโคร by 10-20 sigma

คำตอบที่ 18
       สีดาลุยสวน

คำตอบที่ 19
       ลำไย...

คำตอบที่ 20
       โรยแล้ว...

คำตอบที่ 21
       ทางเข้า
......................................

ขอบคุณและสวัสดีครับ...

คำตอบที่ 22
       ชอบทั้งตัวหนังสือที่อ่านได้ และอ่านไม่ได้เลยครับ

คำตอบที่ 23
      
.......คิดได้อย่างนั้นแล้ว...ก็อดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้...
ในระดับพื้นฐานแล้ว...เราจะนึกถึงตัวเองก่อนเป็นอย่างแรก...
แต่หากข้ามผ่านเส้นนั้นไปได้...เราก็จะเริ่มคิดถึงคนอื่น....
และเมื่อผ่านอะไรมาบ้างแล้วเราก็จะคิดได้แบบนี้...
แต่เมื่อเผลอตัว...ความคิดอย่างแรกก็จะหวลกลับมาทุกทีไป....

ประโยคนี้ก็บอกอะไรได้หลายๆ อย่าง แต่รู้ว่าคุณเป็นคนดีคนหนึ่งเลยละครับ

ชอบหลายภาพ ....แต่ที่สุดก็เบอร์ 4 - 5 เอาไปเต็ม 10 เลยน้อง
นานๆ ออกมาพรั่งพรู ในกวีศิลป์ ชอบนะน้องบรรยายออกมา
รู้สึกดีจริงๆ

คำตอบที่ 24
       บทความจากความรู้สึก กินใจจังครับ

คำตอบที่ 25
       ผ่านๆ...

คำตอบที่ 26
       คร๊าบ.....มาโครชัดสุดยอด.....คำตอบที่ 6 เท่ห์มากครับ

คำตอบที่ 27
       ดีใจด้วยนะครับที่เจอของที่หาไม่เจอ....ช่างบรรยายจริงๆครับ อ่านเพลินเลย

ชอบภาพก้อนเมฆครับ มาโครก็แจ่มจริงๆครับ

คำตอบที่ 28
       ยินดีกับหลานด้วยนะครับ ป่านนี้คงจะดีใจแก้มปริไปแล้ว

ชอบเบอร์เก้า ชอบโทนสีของมันครับ

คำตอบที่ 29
       สวย..สดใส..เหมือนในแมคกาซีน

คำตอบที่ 30
       ขอยกให้เป็นกระทู้คุณภาพชั้นA+เลยครับ(กระทู้ท่านอื่นๆก็มีคุณภาพทั้งนั้นนะครับ)
ทั้งภาพทั้งเรื่องราว อ่านเพลินเลยครับ.....ผมคิดว่าเจ้าของกระทู้มีพรสวรรค์อย่างน้อยๆสองเรื่องแล้วล่ะ

คำตอบที่ 31
       ชอบทุกภาพครับ สวยงามมาก ชุดนี้ ยกให้สองนิ้ว สองมือเลยครับ (แสดงว่าเริ่มเลนส์เข้ามือแล้ว)

บทความน่าสนใจมากครับ มีอารมณ์กวี เข้ามาเกี่ยวข้องกับภาพถ่ายแบบนี้ ยิ่งทำให้น่าดู น่าชมยิ่งขึ้น.......

คำตอบที่ 32
       อ่านไป น้ำตาซึมเลย ขนลุกเกรียวเลย

โห ร้อยเรียง ตัวอักษร ได้แหล่มมาก

ชอบรูป 4 มากครับ

คำตอบที่ 33
       มาโครแจ๋ม ๆ ทั้งนั้น
ไปเที่ยวไหนมาหรือครับ

คำตอบที่ 34
       ดีใจด้วยนะคะ ที่ไม่มีอะไรหาย
แต่ที่ดีใจมากว่า เมื่ออ่านข้อความนี่สิ เกินคำบรรยาย ซึ้งและกินใจจัง
มีความสุขทั้งผู้ให้และผู้รับ แจ่มมากกกเลยค่ะคุณเอ

คำตอบที่ 35
      
ดีใจด้วยครับ จริงๆมันอยู่ในหัวใจตัวเองนั่นแหละดีใจด้วยครับที่หาจนเจอ ..

คำตอบที่ 36
       ภาพสวย เรื่องราวอ่านแล้วดีจังครับ ซึ้งครับ...

คำตอบที่ 37
       ชอบภาพ 6 ทำไมเป็นยังงั้นครับ

สรุป ได้ ของคืนและ ได้ทำบุญ

คำตอบที่ 38
       หลานสาวโชคดีคนนั้นจะรู้มั๊ยว่ามีนาใจดี ครับ

คำตอบที่ 39
       อ่านเพลินๆ ดูสวยๆ

คำตอบที่ 40
       คารม...อารมณ์..ถ่ายทอด..ยกนิ้วโป้งให้เลยครับ

คำตอบที่ 41
      

mork ...............แหม...ชอบตัวหนังสือที่อ่านไม่ได้ด้วย....
ปู่เฟืองจำปี .............แหม พี่ปู่ฯชมซะเขินหมดเลย....
ไนล์ ................ขอบคุณนะครับ....
เปี๊ยก ปากน้ำ .........สวัสดีครับพี่เปี๊ยก...
RC152 .............ขอบคุณครับ..........
หนู ..............ปาฎิหารย์ครับ....
Montri Anda ..........ขอบเพิ่งไปถึงมือวันนี้เอง...
จิงโจ้ป่า .............ขอบคุณนะครับพี่....

บลูเรงนอง............พอได้นิดๆครับ.....




a_anan...........จริงๆแล้วผมชอบเขียนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วครับ....ความฝันหนึ่งอย่างของผมคืออยากมีคอลัมน์ส่วนตัวสักหนึ่งที่...มีชื่อมีคอนเซ็ปท์ไว้แล้ว....แต่ยังไม่มีที่ลง กร๊าก....
นัน .............ขอบคุณครับพี่นัน...เดี๋ยวจังหวะดีๆจะไปรื้อเรื่องเก่าๆมาแปะครับ.......อิๆๆ

SKPG .......ไปเที่ยวบ้านพี่ชายที่แม่แตงมาครับ...
yui ......ผมก็ดีใจมากครับ....ไม่คิดว่าจะมาเจอกันได้ง่ายๆอย่างนี้....ปาฎิหารย์เกิดขึ้นอีกครั้งครับ.....
Ethan_Hunt ............แต่เรื่องจริงกว่านั้นคือมันไปตกอยู่ในถังซักผ้าครับ....กร๊าก....
lekliver TOC 843 ...........ขอบคุณครับผม..........

Nhui .............ได้คืนแล้วครับคุณหนุ่ย...ดีใจมากๆ...ไม่ต้องซื้ออันใหม่....(ฮา)......
Paisal04 ...........บางทีก็ใจร้ายครับ.........
wisoot .............ขอบคุณครับ........
มดดำ.............ชอบครับ....มีโอกาสจะเอามาฝากกันอีก....


ขอบคุณและสวัสดีทุกๆท่านครับ..............

คำตอบที่ 42
       SDการ์ดลืมในกระเป่ากางเกงลงเครื่องซักผ้าไป2ครั้ง ขึ้นมาตากจนแห้งบนราวตากผ้า เด็กที่บ้านมาเจอก็ตอนรีดผ้าทั้ง2ครั้ง ก็ยังใช้ได้ดีมาจนถึงทุกวันนี้

คำตอบที่ 43
       สุดยอดไปเลยครับท่านเอ ภาพ 4-5โดนสุดๆๆ

คำตอบที่ 44
       พี่ม้า....sd card มันยังบางๆ ของผม cf card มันหนาๆมีรูด้วย...นึกว่าจะเสียซะแล้ว...ใจหายหมดเลย...
Bang _Doi ขอบคุณนะครับ....