จาก คชไพร
IP:58.9.49.87
ศุกร์ที่ , 2/9/2554
เวลา : 09:39
อ่านแล้ว = 4120 ครั้ง
 แจ้งลบ
 ส่งหาเพื่อน
|
สวัสดีครับ กระทู้แจมหายไปนานเลย
งั้นผมขออาสาขุด เปิดกระทู้แจมพูดคุยเกี่ยวกับเรื่อง สิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจแล้วกันครับ คราวนี้ตั้งกระทู้ไว้ซักเดือน หรือจนกว่าจะมีหัวข้อใหม่ละกัน
ก่อนอื่นขอออกตัวว่า"เรื่องจิต" ที่จะกล่าวถึงทั้งหมดเป็นความเข้าใจของกระผมเอง หากจะชีชัดลงลึกเกี่ยวกับเรื่อง"จิต"คงต้องอาศัยผู้ที่ศึกษาและฝึกจิตมาโดยตรงเป็นอย่างดีครับ
ผมกล้าที่จะบอกว่าคนเราส่วนใหญ่ "จิต" หรือที่ส่วนใหญ่เรียก "ใจ" มักไม่แน่วแน่ ไม่ราบรื่น มีฝันแปรไปได้ตามสภาพอารมณ์และสิ่งแวดล้อมที่มากระทบ ก่อให้เกิดอารมณ์และอาการต่างๆกับตัวเรา ไม่ว่ารื่นเริง รื่นรมย์ คลื้นเคลงอารมณ์ดี หรือ โมโห โกรธ แม้กระทั่งเศร้า โศกเสียใจ.
แต่ที่จะนำมากล่าวถึงในวาระนี้ คืออาการของจิตใจ ที่มักเกิดขึ้นกับเราๆและหมู่คณะเราบ่อยๆ คืออาการของจิต ที่หวาดระแวง ประหวั่นพรั่นพรึง จนนำพาปสู่อารมณ์กลัว นั่นคือเมื่อเราได้นำพาตนเองไปสู่สถานที่ เงียบ วิเวกวังเวง ซึ่งที่ๆเรามักชอบไปกัน นั่นคืออุทยานแห่งชาติ หรือไป "ป่า"นั่นเอง
ยิ่งเป็นป่าในเวลาที่มืดมิด เงียบสนิท และหากต้องอยู่เพียงลำพังแต่เพียงคนเดียวในความมืดในป่า เชื่อได้ว่า น้อยคนนักที่จะไม่เกิดอาการกลัว อาจะกลัวความมืด ความเงียบ กลัวผีสางนางไม้ แม้กระทั่งสัตว์ป่าฯลฯ
เมื่อกล่าวมาถึงตอนนี้ แล้วอะไรเล่าคือสิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเราไว้ไม่ให้เตลิดเปิดเปิง หรือเรียกง่ายๆว่า "จิตตก" จน "สติแตก" ที่เคยเห็นเพื่อนๆส่วนใหญ่ ก็มักมีพระเครื่อง หรือเครื่องรางของขลังติดตัว แต่บางคนก็ไม่คล้องพระหรือของขลังเลย แต่มักใช้น้ำสีอำพันมาข่มจิตให้หมดกลัว
งั้นเรามาแจมแลกเปลี่ยนเรื่องราวทำนองนี้กันดีกว่า ว่าแต่ละท่านคล้อง แขวน พระเครื่องหรือพกเครื่องรางของขลัง(ว่าง่ายๆมีของดี)อะไรกันบ้าง หรือแม้แต่เรื่องราวที่น่าประหวั่นพรั่นพรึงที่ประสพและตราตรึงใจ นำมาแจมกันครับ
|
