คำตอบที่ 117
ผ่านแถวๆหัวอิฐท่ามกลางสายฝน มองเห็นป้ายขายติดที่รถจิ๊ปหลายคัน ตอนแรกเห็นใจหายนึกว่าคนนครไม่รักจิ๊ปเสียแล้ว สอบถามขาวเจ้าของอู่ บอกว่าเอามาขายให้ลูกค้า มีคนที่เพิ่งสนใจมาเล่นจิ๊ปก็หลายคน ผมเจอคนหนึ่งถามเขาว่าเล่นจิ๊ปมานานหรือยัง เขาบอกว่าเพิ่งซื๊อมาประมาณเดือนหนึ่ง ผมบอกว่าที่ซื๊อจิ๊ปนั้นมีความรักและศึกษามันมานานแค่ไหน เขาตอบว่าก็ไม่นานนัก แต่ชอบมานานแล้วและเป็นรถในฝันเหมือนกัน ผมบอกว่าขับจิ๊ปนี่ต้องรักมันจริงๆเพราะขับไปซ่อมไปและที่สำคัญต้องให้คนที่นั่งข้างๆเข้าใจด้วย ..วันนี้เขามารับรถที่ซ่อมที่อู่หลังจากซื๊อไปจากอู่ขาวไปไม่นาน..ผมเห็นแฟนเขานั่งนับแบงค์พันเป็นฟ่อนๆ อย่างปราณีตบรรจงทีละใบ อนิจจาน่าเห็นใจเพิ่งซื๊อรถไปเดือนกว่าๆแต่ต้องมาซ่อมเสียแล้ว..สามหมื่นกว่าบาท ..ขาวเห็นใจรับแต่แบงค์พันล้วน แล้วส่งคืนแบงค์ห้าร้อยสองใบ คืนแฟนเขา..ก่อนเอ่ยคำว่า ..อู่ก็ต้องอยู่ได้..คนขับจิ๊ปก็ต้องมาซ่อมได้เหมือนกัน ..น้ำพึ่งเรือ..เสือพึ่งป่า..มาเล่าสู่กันฟัง อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนขับจิ๊ปเพิ่มอีกหนึ่งคนท่ามกลางสายฝนพรำ..วันนั้นที่นครศรี
