คำตอบที่ 1
       ใครที่เคยไปหนาวที่บ้านนอกแถบภาคเหนือหรืออีสาน คงรู้ซึ้งดีว่าหนาวจับจิตจับใจ จนเกิดอาการ... บรื๋ออออ...นั้นเป็นเช่นไร โดยเฉพาะตอนรุ่งสางและค่อนดึก

กองไฟที่บางบ้านก่อเอาผิง จึงกลายเป็นสถานที่กระชับมิตรไปโดยอัตโนมัติ ขอเพียงแขกแปลกหน้ามีน้ำใจช่วยโยนฟืนใส่กองไฟบ้าง นอกจากปล่อยให้เอามืออังไฟฟรีๆเจ้าของกองไฟก็อาจต้มน้ำร้อนมาเสิร์ฟให้ดื่มคลายหนาวอีกทาง
....................
เพราะหน้าหนาวไม่ได้ตรงกับวันปิดเทอม ดังนั้นบรรดาเด็กนักเรียนจึงต้องรีบขมีขมันตื่นแต่เช้าเพื่อไปโรงเรียนเป็นปกติ

คนเป็นพ่อเป็นแม่แม้จะหนาวสักเพียงไร อย่างไรก็ต้องพยายามดีดตัวขึ้นจากที่นอน ล้างหน้าล้างตาเข้าครัวเตรียมอาหารเช้าให้ลูกสาวลูกชายได้กินก่อนไปโรงเรียน

คนที่ไปเที่ยวชนบทในช่วงหน้าหนาว นอกจากตื่นขึ้นมาชมแสงเช้าที่ทอดผ่านไอหนาวบริเวณที่พัก หากได้เดินเข้าไปเที่ยวในหมู่บ้าน บรรยากาศที่ว่าคงได้เห็นชินตาแม้จะไม่ใส่ใจ

เด็กโตไปโรงเรียนเอง เด็กเล็กมีพ่อแม่ไปส่ง เด็กบ้านไกลนั่งซ้อนท้ายจักรยาน ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ เด็กบ้านใกล้เดินไปโรงเรียน คล้ายๆ กันกับประติมากรรมนูนต่ำชื่อ ไปโรงเรียน ชิ้นหนึ่ง ของศิลปินนาม กิตติพงษ์ สุริยทองชื่น

เด็กชายหิ้วปิ่นโตเดินไปโรงเรียนพร้อมๆกับสุนัขสองตัว โดยมีแม่ห่มผ้าผืนหนาอุ้มน้องน้อยตามไปส่ง ทั้งแม่ทั้งลูกต่างสวมหมวกไหมผมกันหนาวที่หัว

เป็นภาวะเอาตัวให้รอดจากความหนาว อันน่าจะเป็นความทรงจำอันอบอุ่นในวัยเด็กของศิลปิน ผู้ซึ่งเป็นชาวอำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่

ผลงานชิ้นนี้เคยนำออกแสดงที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ หอศิลปะ ถ.เจ้าฟ้า พร้อมๆกับผลงานศิลปะชิ้นอื่นๆในชุด “ความอบอุ่นแห่งชีวิต” มิได้โดดเด่นเกินหน้าผลงานชิ้นอื่น แต่อาจโดนใจหลายคน จนต้องยืนนิ่งนึกย้อนไปถึงวัยเยาว์ของตัวเองอยู่หลายวินาที

วันที่เดินไปโรงเรียนในหน้าหนาว แม้จะไม่ใครตามไปส่ง แต่ก็มีความสุขที่ได้สวมเสื้อกันหนาวตัวใหม่

...ยืมมาจากเวป ผจก.ครับ