กีบสมุทรเปิดให้เข้าแล้ว

คำตอบที่ 6
จากประสบการณ์อันน้อยนิดนั้นพอทราบแบบพอทำเนาไม่ถึงกับมากมายนักว่าที่ช่วงหน้าฝนป่าส่วนใหญ่ (เน้นว่าส่วนใหญ่เช๋นเขตรักษาพันธ์สัตว์ป่าฯทุกที่และพื้นที่ๆกรมป่าไม้ต้องเข้าไปดูแลโดยตรง ) จะต้องปิดอย่างแน่นอนตั้งแต่วันที่ มิ.ย-30 พย.ของทุกๆปีซึ่งเป็นกฏระเบียบของกรมป่าไม้ซึ่งมีตั้งนานแล้วและเมื่อก่อนนี้ผมเคยได้คุยกับเจ้าหน้าที่บางท่านและได้ถามคำถามนี้เขาก้อบอกว่าเหตุมันเยอะแยะไปหมดอธิบายไม่ไหวหรอกว่าทำไมต้องปิดป่าหน้าฝนแต่คำตอบที่ที่ไรบมีคำตอบหนึ่งซึ่งผมฟังแล้วเลยเข้าใจอย่างไม่ต้องการจะถามอีกต่อไปถึงเหตุผลอื่นๆ (ผมคิดว่าเหตุผลข้อนี้ข้อดียวก้อน่าจะเพียงพอแล้วสำหรับการที่ต้องปิดป่าช่วงหน้าฝน)คือเจ้าหน้าที่เขาบอกว่าช่วงที่เป็นหน้าฝนนั้นอันตรายมากทั้งสัตว์ป่าที่ออกมาหากินทั้งสัตว์กินเนื้อและกินพืช ( เขาว่าน่ะผมไม่ทราบหรอกว่าจริงเท็จแค่ไหน )และที่สำคัญมากอีกอย่างหนึ่งคือพายุช่วงหน้าฝนนั้นรุนแรงมากสามารถหอบหรือพัดเจ้าพาหนะของเรากลิ้งตกเขาหรือฟาดให้ต้นไม้ใหญ่ๆขนาด200ลิตรหักลงมาทับเจ้า4x4 ของเราได้อย่างง่ายได้...เรื่องนี้พอฟังแล้วผมก้อบอกว่าจริงครับไม่ขอเถียงเลยสักนิด...เพราะเคบประสบมากลับตัวเองเมื่อก่อนนี้ผมเข้าไปเที่ยวและกิจกกรมที่ทุ่งใหญ่ฯเข้าทางทินวยแล้วไปออ้มออกทางสะเหน่พ่องเวลานั้นเป็นช่วง 25ธค.( ป่าเปิดวันที่ 01 ธค. ) จากทินวยวิ่งไปเรื่อยๆค้างกันแรมกันไปเรื่อยๆถึงจะแกไม่มีอะไร....แต่พอผมจะผ่านทางจะแกเพื่อเข้าไปทะลุด้านดอยลัง-ทิไล่ป้าเห็นชาวบ้านเขาประชุมกันเต็มโรงอาหารของโรงเรียนก้อได้ความว่าเขากำลังเตียมตัวออกไปกู้เส้นทางหลังหน้าฝน( เพราะว่าปีนั้นงบ อบต.มาช้ากว่ากำหนดเลยยังไม่มีการกู้เส้นทางหลังหน้าฝน...แต่ว่าชาวบ้านที่ต้องสันจรไปมาต้องใช้เส้นทางดังกล่าว)ผมก้อถามว่าขนาดนั้นเลยเหรอครับเส้นทางแย่มากเลยเหรอรถของพวกผมไปได้ไหมครับ?ชาวบ้านตอบว่าอย่าว่าแต่รถเลยคนยังเดินไม่ได้เลยพ่อหนุ่ม...คงต้องรออีกสัก2-3 วันแล้วกันน่ะแล้วค่อยออกไปทางทิไล่ป้า-ดอยลังกา....ผมฟังแล้วงงมาก...(จากที่เคยใช้เส้นทางเส้นนี้มา 2-3 ครั้งไม่น่าจะขนาดนั้น)...แต่ขอสำคัญที่ทำให้พวกผมต้องฝ่าฝืนกับคำทักท้วงของชาวบ้าน...แต่ไม่ได้คิดท้าทายกับธรรมชาติ...คือว่า1. เราไม่มีเวลามากขนาดนั้นเพราะทุกคนต้องกลับออกไปทำงานกัน....2.น้ำมันที่เราจะวิ่งย้อนกลับเส้นทางที่เราวิ่งมานั้นมันไปพอเพราะตั้ง 150 กว่า กม.แต่ถ้าเราเดินหน้าเหลือเพียงอีกไม่เกิน 50 กม.ก้อออกถนนดำแล้ว...เลยตัดสินใจเดินหน้ากัน....นั่นแหล่ะครับนับจากวินาทีนั้นเราก้อเข้าสู่เขตป่าหลังพายุฝนโดยที่ไม่ได้คิดว่าจะเจอที่เด็ดของป่าหลังฝน....จากจะแกเข้าสู่ดอยลังกาสบายๆไม่ยากเย็นเราพักทานข้าวกลางวันที่ดอยลังกาประมาณ 3 โมงเราออกเดินทางกันต่อเพื่อหวังว่าที่ไปพักแรมกันที่ทิไล่ป่า...แต่พอเราออกจากดอยลังกามาได้ไม่เท่าไหร่เราต้องขุดถนนเพื่อเอารถยาง 33" ลอดใต้ต้นไม้ต้นไม้ใหญ่มากครับขนาดเกือบๆ2คนโอบตัดไม่ไหว...ยกไม่ได้หนักเกินกว่าไฮ-ลิฟจะทานไหว....เอ้าขุดก้อขุด..สนุกสนานกันครับเพราะดินมันนิ่มมากดื่มไปขุดไปชาวบ้านก้อเชียร์กันไปเพราะเขาจะได้ใช้ได้ด้วย...พอรอดมาได้กันทุกคัน ( 11 คัน ) ก้อเดินหน้ากันมาเรื่อยๆเริ่มเจอกับก่อไผ่ล้มแบบประสานงานเป็นระยะทาง 60-80 เมตรเป็นระยะต้องฟันไผ่เพื่อให้รถผ่านไปได้ต้องมีหน่วยกล้าตายเดินนำหน้าเพื่อเปิดทางตลอดเวลาเราไม่สามารถเอารถฝ่าไปได้เลยเราต้องเดินกันอย่างนี้เดินไปเปิดเส้นทางไป..สุดยอดเลยจนถึงทิไล่ป้าแน่ะครับบรรยากาศเริ่มจะคำแล้วครับกว่าจะเอารถ 11 คันวิ่งข้ามลำหว้ยที่ดอยลังกาก้อปาเขาเกือบ4ทุ่ม...จากดอยลังกาก้อมุ่งหน้าเข้าสู่ทิไล่ป้าตอลดเส้นทางที่เราฝ่าฟันกันมานั้นเราเห็นเราพบสิ่งที่ไม่น่าเชื่อเต็มไปหมดต้นไม้ขนาด3-4โอบล้มระเนระนาดเราก้อยอมเปิดทางใหม่กันบ้างอ้อมไปอ้อมมาซักประมาณได้ครึ่งทางมั้ง( ดอยลังกา-ทิไล่ป้า)ขณะนั้นประมาณเที่ยงคืนพอดีเราจอดรวมกันอยู่สันเนินลูกหนึ่งผมถามเพื่อนๆว่าจะลุยกันต่อไหม?เขาถามอีกไกลไหมจึงจะถึงทิไล่ป้า?ผมก้อตอบว่าน่าจะประมาณซักไม่เกิน 3 กม.น่ะ...เพื่อนๆก้อบอกว่างั้นเราดื่มกาแฟเช้าที่ทิไล่ป้าแล้วกัน..เอ้างั้นน่ะ (ทั้งที่ตอนนั้นทุกๆคนทั้งเหนื่อยทั้งหิวทั้งง่วง...แต่เพราะความที่ว่าเรากล้วจะออกไปไม่ทันมากเกินไปเลยทำให้...)ตกลงเราออกเดินทางกันต่อเลย.....ปาเจโล่ 5 ประตู ยาง 33"ยก 7" ออกนำไปคันแรกวิ่งฝ่าความมืดหายไปได้ไม่เกิน20 เมตรมั้ง....ผมก้อบอกว่าเอ๊ะทำไมเสียงเครื่องยนต์เงียบไปล่ะทุกคนหันไปอยู่ๆแสงไปหน้ารถปาเจโร่ก้อวูปหายไปเฉยๆเราก้อวื่งออกไปดูกันภาพที่เราเห็นนั้นรถ 5 ประตูหนัดเกือบ 2 ตันเอียงกระเท่เร่จะตกเขามิตกเขาเหล่เกียวอยู่กับกอไผ่เรารีบช่วยกันนำคนออกมาจากรถและรีบต๊งรถไว้กับต้นไม้ใหญ่และก้อยกเลิกการเดินทางทันทีตอนเช้าว่ากันใหม่ดีน่ะที่รถไม่กลิ้งตกลงไปไม่งั้นเรียบร้อยอีกแน่ๆ....เช้ามาเราเห็นสภาพเส้นทางที่ไม่เหลือของเส้นทางไว้เลยเส้นก่อนกน้านี้จะพอดีกับตัวรถเป๊ะเลยผมจำได้แม่นแต่วันนที่เห็นด้านที่ผนังเขาโดนฝนถล่มซะจนดินทลายลงมาปิดทางเหลือนิดเดียวแล้วรถอะไรมัวิ่งฝ่าออกไปได้ขืนวิ่งไปเป็นร่วงลงเขาแหงๆ...ขวาเป็นเขา....ซ้ายเป็นเหวลึกๆประมาณ 80-100 เมตร กู้เสร็จก้ออกเดินทางกันต่อจนเราผ่านออกมาจนถึงเกาะสะเดิ่งในเช้าวันนั้นพอเลยเกาะสะเดิ่งมาเราก้อเจอชาวบ้านที่เดินสวนทางขึ้นไปพร้อมอุปกรณ์เครื่องมือหนักต่างๆเพื่อทำการกู้เส้นทางเราเห็นต้นไม้ต้นหนึ่งใหญ่มากๆๆๆขอบอกขนาดที่ว่าชาวต้องใช้เลื่อยยนต์จัดการ...ผมนึกในใจว่านี่ถ้าไม่มีชาวบ้านเริ่มออกกู้เส้นทางสวนขึ้นมามีหวังกินข้าวลิงแน่ๆ.....สุดท้ายผมก้อออกกันมาตรงตามเวลาที่เราตั้งใจไว้....แต่เราไม่ได้อาบน้ำกัน3วัน2คืน...เราต้องนอนในที่ๆเราไม่ได้ตั้งใจจะนอน....เรานอนตี 2 ตื่น 6โมงกันตลอดเวลาที่เราผจญสภาพแบบนั้น.....เพื่อนๆเราร่วมที่เดินทางขยันเบิกเส้นทาง..ตัดต้นไผ่ล้มระเนระนาด...สร้างสะพานเพื่อข้ามร่องตัววีลึกๆเพื่อนำรถออกไปให้ได้กันทุกคน.....นีแหล่ะครับที่ทำให้เข้าใจว่าหน้าฝนนั้นอันตรายมากๆสำหรับหลายๆป่า...หลายๆสถานที่....ก้อย่างที่เจ้าหน้าที่บอกแหล่ะครับถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเขาต้องรับผิดชอบ...น่ากลัวครับผมยังคิกเลยว่าถ้าผมอยู่ในป่าขณะที่ฝนกำลังเทกระหน่ำ...ลมแรงๆ...เสียวครับ.....ขอโทษด้วยน่ะครับที่เล่ามาซะยืดยาวแต่อยากบอกว่าป่าหน้าฝนนั้นอันตรายแค่ไหน...ทำไมกรมป่าไม้จึงต้องปิด.......ขอบคุณมากครับที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้

จาก อ็อดนกเงือก001 203.146.150.142 จันทร์, 24/1/2548 เวลา : 18:23